Juan Kruz Igerabideren "Hauts bihurtu zineten" nobelaz arituko gara hurrengo elkartze saioan, urriaren 23an. Motorrak berotzen hasteko, astindutako eta astindu gabeko hautsez aritu ginen hizketan pasa den asteazkenean, botatako eta botatzera ausartu gabeko iraganaz, etxeko zoko-bazterretan pilatutako liburu-argazki-oroitzapenez, luzatzen utzi eta moztu gabeko bizarrez, kontzientzia garbitzeaz, ahaleginak pilatutako izerdiaz...
Pilatu eta jaso, geuregana bildu eta geuregana lotu, tipula azalez babesten omen dugu geure burua, egindako lanez, erabilitako liburuez, ateratako argazkiez, jantzitako arropez... Gordetzeko joera omen dugu, bizitzan lortzen ari garen ondarea omen da pilatzen duguna... Jasotakoa botaz gero, egin genuen hura egin izan ez bagenu bezala sentituko omen ginateke; geure buruari erakutsi nahi izaten diogu, baietz, egin genuen hura egin egin genuela: hemen arrastoa, eta esku ahurrak zabaltzen ditugu zabal-zabal.
Eta etxeak su hartuz gero? Non geratzen da iragana, non egindakoa, non lortutakoa, non nire oraina justifikatuko duen arrastoa? Baina, zer da arrastoa, zer da lortutakoa, zer da egindakoa? Zerk ematen dio balioa, nork?
... eta gorde, eta gorde, eta gorde... elkarri zenbat bizitza gorde nahi ditugun galdezka esan genion agur, gosea ere ordurako t.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina